احسان محمدی-سایت رسمی فدراسیون فوتبال؛ روزهای کشدارِ زیر آفتاب داغ منتظر ماندن، عصرهای برفی که باد استخوان را می‌لرزاند، شب‌ بیداری‌های تا طولانی، صبح‌های اول وقت رسیدن به فرودگاه برای استقبال و بدرقه، دقیقه‌های ریجک شدن تماس و بعد پیامک «من جلسه هستم»، لحظه‌های خستگی کنار زمین‌های فوتبال و ازدحام کنفرانس‌های مطبوعاتی، انتقال سریع خبرها، دویدن در تحریریه‌ها، زنگ‌های تلفن پی‌در پی، درآمدها اندک در کنار دردسرهای بزرگ و ... اینها فقط گوشه‌هایی از زندگی خبرنگاران ورزشی است. کسانی که از بین همه شغل‌های جهان، عاشق ماندن به ورزش را انتخاب کرده‌اند.

امروز دوم جولای برابر با 11 تیرماه روز جهانی (خبرنگاران ورزشی) یا ورزشی‌نویسان است. آن‌ها که با قلم، دوربین یا میکروفون ورزش را روایت می‌کنند. روزی برای یاد کردن از کسانی که هر روز از دیگران یاد می‌کنند، از ستاره‌های در راه، از ستاره‌‌های پر زرق و برق امروز، از چهره‌های قدیمی و بازنشسته، از آرام گرفتگان در دل خاک ... از هوادارانی که صدایشان را کسی نمی‌شنود، از مردمی که دل‌خوشی‌شان همین ورزش است، همین فوتبال که برای دقیقه‌هایی دشواری‌های زندگی را قابل تحمل می‌کند.

بسیاری از ستاره‌ها وقتی به شهرت می‌رسند یادشان می‌رود که سالها روی دوش خبرنگاران، روزنامه‌نگاران و عکاسان ایستادند تا دیده شوند. کسانی در خلوت با کلمه‌ها، با شاتر دوربین‌ها، با میکروفن‌ها و پرسش‌ها، با تحمل بی‌مهری‌ها جاده را برایشان هموار کردند تا نسلی بیاید و نسلی برود. نسل تازه‌ی از راه رسیده معمولاً همه بادام‌های موفقیت را توی سبد «کیفیت و توانایی» خودش می‌گذارد و نسل رفته بیشتر اوقات گله می‌کند که خبرنگاران و اهل رسانه چنان که شایسته بود قدرش را نشناختند ...

این شغلی است که انگار ساخته شده تا دیگران از آن «متوقع» باشند، شغلی است که ستاره‌ها از آن‌ها تحمل کوچکترین نقدها را ندارند، نقد یعنی دشمنی، یعنی کینه. یکسره ستایش و تحسین می‌خواهند و جالب اینکه حتی این ستایش‌ها را نمی‌بینند، اما وای به روزی که یک کلمه نقد ...

این شغلی است که استراحت ندارد. قدرشناسی زیادی همراهش نیست، روز تعطیل و سفر در آن معنا ندارد، خبرنگاران با خبر می‌خوابند، با خبر بیدار می‌شوند و «چه خبر؟» تکیه کلام‌شان است. این شغلی برای دیده شدن دیگران است، شغل صبوری، شغلِ بی‌ادعا و توقع نشستن در گوشه‌ای و بازتاب قصه آن‌ها که زیر نورافکن‌ها و میان کاغذهای رنگی و ستایش‌های بی‌حد و حصر افتخار را جشن می‌گیرند.

این روز را به خبرنگارانی که با همه سختی‌ها، به فوتبال و ورزش وفادار می‌مانند و به کلمه‌ها، به حقیقت، به بی‌طرفی، به عدالت، به مردم و به ایران خیانت نمی‌کنند تبریک می‌گوییم. فوتبال بدون شما شهری است که ساختمان و خیابان و دیوار و آهن دارد اما روح ندارد ... شما با روایت‌هایتان به این شهر روح می‌بخشید. سپاس برای همه دویدن‌های از سر عشق، پوزش برای کاستی‌ها ... روزتان مبارک رفقا.