سایت رسمی فدراسیون فوتبال؛ احسان محمدی- نسل جدید فوتبال ازبکستان را با دو ستاره سرخابی می‌شناسد. اوستون اورونوف و جلال‌الدین ماشاریپوف که این فصل در لیگ درخشیدند. کمی دورتر سرور جباروف هم به یاد می‌آید. هافبک خلاق و خوش‌تکنیکی که نزدیک به دو فصل در ایران فوتبال بازی کرد اما اولین تصویرهای ما از فوتبال ازبکستان این همه ظرافت نداشت. تیمی سرسخت و متکی بر قدرت بدنی که در اولین حضور آسیایی‌اش توانست در بازی‌های آسیایی 1994 قهرمان فوتبال شود. یک غافلگیری محض!

 

آنها بعد از جدایی از شوروی پیشین، تحت مربیگری رستم اکرموف موفق شدند با هفت پیروزی متوالی جام قهرمانی بازیهای آسیایی هیروشیما را بالای سر ببرند. ما با بازیکنانی با چهره و نام‌های متفاوت در آسیا مواجه شدیم. یوری شیکین، میرجلال قاسموف، سرگئی لبدوف، رستم دورمونوف، استفان آتیان و .... آنها البته بعدتر ستاره‌ای به نام ماکسیم شاتسیخ را هم رو کردند که دو بار تا فتح عنوان بهترین بازیکن آسیا پیش رفت. 

 

اولین رویارویی ما با ازبک‌ها در بازی‌های آسیایی 1998 بود. تیم ملی به رهبری زنده یاد منصور پورحیدری مقابل مدافع عنوان قهرمانی ایستاد و با چهار گل علی موسوی و علی دایی (3 گل) آنها را در هم کوبید. مسابقاتی که سرانجام با قهرمانی ایران بعد از پیروزی 2-0 مقابل کویت شیرین تمام شد. 

 

بازیکنانی چون الکساندر لوبانف (پرسپولیس)، شهباز ارکینوف (پاس همدان)، فوزیل موسایف (سپاهان)، روسلان ملزدینویف (نفت مسجد سلیمان)، بهادر نسیم‌اف (پدیده)، زین‌الدین تاجدیف (صبا باطری)، یاروسلاو کروشلنیتسکی (مس سرچشمه)، اویبک کلیچف (پیکان) و ... هم  در ایران بوده‌اند اما هیچوقت مثل جباروف و حالا اورنوف و ماشاریپوف حضورشان هواداران ایرانی را به هیجان نیاورده است. برای همین مصاف این بار تیم ملی ایران و ازبکستان یک دیدار لذتبخش است. 

تیم‌های ملی ایران ازبکستان تاکنون ۱۳ بار به مصاف هم رفته‌اند که حاصل این بازیها ۱۰ برد برای تیم ملی ایران، یک برد برای تیم ملی ازبکستان بوده و نتیجه دو بازی این دو تیم هم با تساوی به پایان رسیده است. آخرین بازی در تاشکند میان دو تیم با غافلگیری همراه بود. در حالیکه با دو گل رامین رضاییان و مهدی طارمی 2-0 پیش افتاده بودیم در نیمه دوم ازبک‌ها از خواب بیدار شدند و ارونوف و سرگیف دو گل را جبران کردند تا یک تساوی رقم بخورد. مسابقه‌ای که بازیکنان بعید است فراموش کرده باشند. 

 

خط حمله ما در آسیا حریف می‌طلبد و  تیم ملی فوتبال این روزها کاملاً ایرانی فوتبال بازی می‌کند.  بازیکنان برای گل زدن، بازی تهاجمی و لذت بردن از مسابقه وارد زمین می‌شوند، چیزی که با خلق و خوی فوتبال ما جور در می‌آید و البته که قطعاً لغزش‌هایی هم در این راه به وجود خواهد آمد به ویژه وقتی که تغییر نسلی واقعی در حال رخ دادن است. 

 

مقابل هنگ‌کنگ بازیکنانی به میدان رفتند که شاید تا دو سال پیش حتی حضور در اردوها را تصور نمی‌کردند اما امیر قلعه‌نویی و کادر فنی ضمن توجه تمام به لژیونرهای باتجربه، به معنای واقعی لیگ را رصد کرده‌اند و شاید همین نکته یکی از دلایلی شد که در دو فصل گذشته مسابقات لیگ فوتبال ما سرشار از هیجان و رقابت شود، بازیکنان جوان برای حضور در ترکیب خودشان را به مربیان تحمیل کردند و تماشاگران تا آخرین دقایق مسابقات را دنبال کنند. 

 

ایران و ازبکستان صعود خود را از گروه مسجل کرده‌اند، آنها به سوی جام جهانی 2026 می‌تازند اما برای بازیکنان و هواداران فوتبال ایران هیچ مسابقه‌ای تشریفاتی نیست. ما برای حفظ اعتبارمان در فوتبال آسیا، برای دفاع از نسل جدیدی که می‌خواهند بلندآوازه شوند، برای احترام به فوتبال جوانمردانه با تمام وجود به میدان می‌رویم. هیچ چیزی جز پیروزی و بازی پرهیجان عطش ما را فرو نمی‌نشاند. تا پای جان برای ایران.