به گزارش سایت رسمی فدراسیون، -محسن اثیمی - فوتبال در همه جای دنیا برای لذت بردن است، اما در ایران لذت، جای خود را به نفرت داده است. طرفداران یک تیم آنچنان سنگ را به سمت هواداران رقیب پرتاب می‌کنند که گویی دشمنانش را دیده‌اند. اینگونه است که چشمی از دست می‌رود و عضوی دچار جراحت می‌شود. همه چیز خلاصه شده به کُری‌خوانی‌های بی حساب و کتاب و الفاظ نامناسب و البته فضای مجازی که در این آتش می‌دمد. گویی هر که بیشتر توهین کند جایگاه بالاتری دارد. فوتبالی که قرار بود اسباب لذت بردن باشد تبدیل شده به میدان جنگ. این موضوع البته مختص به هواداران نیست؛ بعضا در میان مدیران، مربیان و البته رسانه‌ها نیز چنین مواردی دیده می‌شود. اینکه چرا کار به اینجا کشیده شده، عوامل مختلفی دارد. وقتی یک مدیر یا مسئول کُری‌های سطح پایین می‌خواند یا با ادبیاتی نامناسب صحبت‌ می‌کند ناخودآگاه این ماجرا به روی سکوها کشیده می‌شود. رفتار بازیکنان و سایر ارکان هم همین‌گونه است و تحریک هوادار را در پی دارد. یکی از نکات اصلی این است که احترام گذاشتن به یکدیگر را یاد بگیریم و بدانیم احترام گذاشتن نه تنها چیزی از انسان کم نمی‌کند بلکه به ارزش‌های یک نفر می‌افزاید. مشکل اینجاست که برخی اوقات فکر می‌کنیم اگر احترام بگذاریم طرف مقابل «پُررو» می‌شود و دقیقا همین موضوع نقطه آغاز سقوط اخلاقی است. احکام بازدارنده ارکان قضایی، بُعد دیگر ماجراست. آرایی که صادر می‌شود باید آنقدر قوی و بازدارنده باشد که کسی آن حرکت را تکرار نکند. آنچه امروز فوتبال ایران به آن نیاز دارد احترام و اقتدار است؛ احترام به رقیب و اقتدار در برخورد. راه حل ناهنجاری‌های فوتبال ایران را باید در این دو کلمه جستجو کرد. البته که مواردی همچون شماره‌گذاری صندلی‌ها، نصب دوربین‌های چهره‌زن و برخورد شدید با افراد مختلف می‌تواند و باید وجود داشته باشد تا در ایران نیز همانند بسیاری از نقاط جهان، ما هم از فوتبال لذت ببریم.