به گزارش سایت رسمی فدراسیون فوتبال، سرژیک تیموریان از آن دست نام‌هایی است که شاید کمتر از برادر نامدارش، آندرانیک، در تیترها دیده شد، اما جایگاهش در فوتبال ایران عمیق، صادقانه و قابل احترام است. او نماینده نسلی از بازیکنان بود که بی‌هیاهو، با تعهد و عشق، سال‌ها در فوتبال باشگاهی و ملی ایران جنگیدند و سهم خود را ادا کردند. سرژیک فوتبالش را از بستر سخت و اصیل فوتبال ایران آغاز کرد؛ از زمین‌هایی که بیش از استعداد، «ماندن» می‌خواستند. او در تیم‌های مختلف لیگ برتر، با انضباط تاکتیکی، دوندگی بالا و فهم تیمی‌اش شناخته می‌شد. شاید ستاره پرزرق‌وبرق نبود، اما مربیان به او اعتماد داشتند؛ چون می‌دانستند در لحظه‌های سخت، کم‌ادعا و مطمئن است. حضورش در تیم ملی ایران نیز حاصل همین مسیر بود؛ چندین بازی ملی که برای هر بازیکنی افتخاری بزرگ است، آن هم با پیراهنی که برای سرژیک معنای هویت و تعلق داشت. نام سرژیک اما همواره در کنار نام آندرانیک تیموریان شنیده می‌شود؛ دو برادر، دو مسیر متفاوت، اما یک ریشه مشترک: خانواده، ایمان و غیرت. اگر آندو با بازوبند کاپیتانی و حضور در جام‌های جهانی به نماد رهبری بدل شد، سرژیک تصویر وفاداری و استقامت بود؛ برادری که در سایه نایستاد، بلکه در مسیر خودش جنگید و ایستاد. سرژیک تیموریان فراتر از آمار و جام، یادآور بخشی زیبا از فوتبال ایران است؛ فوتبالی که در آن، ارمنی‌ها با افتخار پیراهن تیم ملی را پوشیدند و نشان دادند عشق به ایران، مرز دینی و قومی نمی‌شناسد. داستان او، داستان نجابت است؛ نجابتی که آرام می‌آید، آرام می‌ماند و عمیق اثر می‌گذارد.