به گزارش سایت رسمی فدراسیون فوتبال؛ روزها و هفته‌های پیش‌رو برای تیم‌های ملی فوتبال نوجوانان و جوانان کشورمان اهمیت ویژه‌ای خواهد داشت. تیم ملی فوتبال زیر ۲۰ سال ایران در جام ملت‌های آسیا برای صعود به جام جهانی ۲۰۲۵، در خاور دور و در کشور چین به مصاف رقبا خواهند رفت و تیم ملی فوتبال زیر ۱۷ سال ایران نیز در تورنمنت بلاروس شرکت خواهد کرد تا در آمادگی کامل، سال ۱۴۰۴ را با جام ملت‌های زیر ۱۷ سال آسیا برای تکرار حماسه صعود به جام جهانی، آغاز کند.

یوزهای جوان پارسی و تکرار یک رؤیا؛ فاتح باش و تاریخ را بنویس!

تاریخ را همیشه فاتحان نوشته‌اند و این فاتحان بوده‌اند که جدل‌ها و جنگ‌های اساطیری خود را سینه به سینه منتقل کرده‌اند تا در نهایت، تاریخ‌نویسان با روایت فاتحان از پیروزی‌ها و شکست‌ها قلم بزنند و چهره‌ای متفاوت را از تاریخ، به آیندگان نشان بدهند. از دوران قبل از میلاد گرفته تا همین عصر معاصر، بی‌شمار بوده روایت‌های فتح و شکست، گزارش‌های پیروزی و باخت، سخن گفتن و نوشتن از برنده‌ها و بازنده‌ها اما همه‌مان در ناخودآگاه، فاتحان را بیش‌تر دوست می‌داریم. از بدو تولد، آدمی به پیروزی تشنه‌تر است تا هر چیز دیگری و حالا نوبت به روایت فتح از جوانان ایران‌زمین رسیده؛ جوانانی که هفته‌ها و ماه‌ها، خودشان را برای شکاندن طلسم نحس ۵۰ ساله‌ای آماده کرده‌اند و بیش از هر کس دیگری می‌خواهند به خواستۀ واحدشان برسند. رؤیای جهانی شدن، رؤیای غیرممکنی نیست؛ حداقل برای یوزهای زیر ۲۰ سال حسین عبدی که هم‌تراز با جهانی‌ها فکر کرده‌اند، تمرین کرده‌اند، خوابیده‌اند و بیدار مانده‌اند.
تیم ملی فوتبال جوانان ایران در آوردگاه رقابت‌های جام ملت‌های زیر ۲۰ سال آسیا، علم‌دار میلیون‌ها جوان ایرانی است که به شوق تماشای فوتبال، سر از پا نمی‌شناسند و از بشاگرد و سومار گرفته تا لاهیجان و تهران، شب‌ها با رؤیای بالا رفتن پرچم سه‌رنگ ایران به خواب می‌روند و روزها به امید پوشیدن یک لباس مقدس، استوک‌های زهوار دررفته‌شان را به‌پا می‌کنند. حسین عبدی و پسرانش نیک می‌دانند چه پیراهن والامقامی را بر تن زده‌اند و چه رؤیای مهمی را دنبال می‌کنند. برای یوزهای جوان پارسی نه فقط جهانی شدن، بلکه رسیدن به فینال جام ملت‌های آسیا هدف است و این یعنی سیری‌ناپذیری، یعنی عطش به موفقیت، یعنی «ما می‌خواهیم راوی فتح باشیم.»
این نسل، از قلب همان نسلی بیرون آمده که برزیل را، قطب فوتبال جهان را، مهد فوتبال در دنیا را در رده سنی نوجوانان به زیبایی با خلق یک شگفتی شکست داد و از سد سامباها گذشت. پسران عبدی یک بار غیرممکن را ممکن کرده‌اند و یک بار رؤیا را زندگی کرده‌اند. برای کسی که طعم تحقق رؤیا را چشیده و مزۀ شیرین پیروزی را در اعماق جانش لمس کرده، چیزی به‌جز تکرار آن هدف نیست. پسران زیر ۲۰ سال ایران که آیندۀ فوتبال کشور را تا همین ۲، ۳ سال آینده خواهند ساخت؛ بهترین فرصت را دارند تا همۀ چشم‌ها را به خودشان خیره کنند که «یک نسل طلایی دیگر برخاسته» و حالا نوبت به درخشش جوان‌ها رسیده. از حالا چشم میلیون‌ها جوان ایرانی به ساق «آن ۲۳ نفر» دوخته شده؛ همان‌هایی که باید رؤیای یک ملت را به‌دست بیاورند و با دست پر به مام میهن برگردند؛ برای میلیون‌ها ضربان، میلیون‌ها قلب، میلیون‌ها انرژی مثبت.

رویش باورها در نسل جدید؛ نوید یک طلوع شیرین با دهه هشتادی‌ها

روایت‌های مختلفی درباره باورها، نگرش‌ها و رفتارهای نسل دهه هشتاد یا همان نسل زِد وجود دارد که احتمالاً همه آن را شنیده‌اند. گذر زمان، آینده این مرز و بوم را در گرو تلاش و کوشش همین دهه هشتادی‌ها قرار داده و این نسلِ زِد محبوب و متفاوت، ساختار آیندۀ مملکت را در هر زمینه‌ای خواهد ساخت. فوتبال؛ این اکسیر حیات‌بخش و این مایۀ نشاط و سرگرمی، یکی از همان بسترهایی است که نسل دهه هشتاد را به‌دنبال خود کشانده تا بهترین‌های ایران در رده سنی زیر ۱۷ سال را در قالب تیم ملی فوتبال نوجوانان، از همین حالا به مسیر رؤیاپردازی و خلق موقعیت‌های تاریخی بکشاند. پسرانی که احتمالاً با غالب جامعۀ هم‌سن خود متفاوت‌اند، رؤیاهای بسیار بلندپروازانه‌ای دارند و از همین حالا نه فقط آسیا، بلکه جهانی شدن و رسیدن به جمع برترین‌های فوتبال جهان را طلب می‌کنند.
تیم ملی نوجوانان که به جام جهانی ۲۰۲۳ اندونزی رفت، خیلی از تابوها را شکست و سدهای بسیار بزرگی را از سر راه نسل بعدی برداشت. حالا خیلی زود نوبت به نسل بعدی رسیده، نسلی جدید با هدایت عباس چمنیان که بسان یک معجزه از سخت‌ترین گروه رقابت‌های مقدماتی جام ملت‌ها به آسیایی شدن رسید و از پس این معجزه، حالا به‌دنبال قطعی کردن جواز خوش‌بختی است. اردوهای متمرکز، روزها و هفته‌های دور از خانه، بازی‌های تدارکاتی مختلف و حالا یک تورنمنت جان‌دار خارجی؛ همه و همه در راستای یک هدف واحد رقم خورده‌اند و آن هدف هم چیزی جز ستاره شدن در بین نوجوانان جهان نیست. فوتبال را در جهان به کشورهایی که جام جهانی دیده‌اند و کشورهایی که جام جهانی ندیده‌اند، تقسیم می‌کنند و هیچ چیزی از این بالاتر نیست که بین بهترین‌های جهان بایستی و بقیه از قاب جادویی تماشایت کنند.
نوجوانان ایرانی قطعاً همه این‌ها را هر شب با خود مرور کرده‌اند. پسران چمنیان احتمالاً موقع سفت کردن بند استوک‌های‌شان، قدم برداشتن بر زمین‌های چمن استادیوم‌های میزبان جام جهانی را تصور کرده‌اند یا موقع بازی درون تیمی، خودشان را در حال دریبل کردن بهترین‌ها مدافعان دنیا و یا تکل بستن روی برترین مهاجمان جهان دیده‌اند. انسان اگر توانایی فتح و پیروزی نداشت، قطعاً رؤیایش را نمی‌دید و اگر رؤیای یک چیزی در ذهن یک نفر نقش بست، یعنی حتماً امکان رسیدن به آن وجود دارد. حالا یوزهای نوجوان پارسی پس از بازگشت با یک معجزه، این بار بابرنامه‌تر برای جهانی شدن قدم برداشته‌اند. از بلاروس تا قطر؛ وقت درخشیدن نسلِ زد فوتبال ایران فرا رسیده؛ نسلی با فضای فکری خلاقانه و تصمیمات جسورانه‌تر.